Αυτά τα απογεύματα.
Τα απογεύματα που οι ώρες λιώνουν.
Που κάθε λεπτό μπροστά σου περνά
και κάθε στιγμή με ώρα μοιάζει.
Που τα γρανάζια του ρολογιού σκουριά σαν να έχουν πιάσει μοιάζουν
και τρίζουν σε κάθε αλλαγή
όπως τραυλίζοντας η μια σκέψη την άλλη με δυσκολία διαδέχεται.
Αυτές οι ώρες που στο παρελθόν τον δυσκίνητο σου λογισμό οδηγούν
και που βίαια στα χασματικά εκείνα "αν" τον κάνουν να βουτήξει.
Προσοχή στο κενό
μεταξύ
εφικτής και πλασματικά αναβιωμένης πραγματικότητας.
Τα απογεύματα που οι ώρες λιώνουν.
Που κάθε λεπτό μπροστά σου περνά
και κάθε στιγμή με ώρα μοιάζει.
Που τα γρανάζια του ρολογιού σκουριά σαν να έχουν πιάσει μοιάζουν
και τρίζουν σε κάθε αλλαγή
όπως τραυλίζοντας η μια σκέψη την άλλη με δυσκολία διαδέχεται.
Αυτές οι ώρες που στο παρελθόν τον δυσκίνητο σου λογισμό οδηγούν
και που βίαια στα χασματικά εκείνα "αν" τον κάνουν να βουτήξει.
...
Προσοχή στο κενό
μεταξύ
εφικτής και πλασματικά αναβιωμένης πραγματικότητας.
εχεις πέσει σε λούπα...ή αλλιως στο λαβύρινθο των σκέψεων σου...ως ένα βαθμό είναι κάτι που μας ικανοποιεί, αλλά από ένα σημείο και μετά νιώθεις εγκλωβισμένος, έτσι δεν είναι? οι απαντήσεις είναι έξω...στη ζωή..στην αέναη ροή της...άσ' την να σε παρασύρει λίγο και θα βρεις τους δικούς σου ρυθμούς...το δικό σου τρόπο να τη βιώσεις...και βίωμα είναι το συναισθημα
ΑπάντησηΔιαγραφή