δείκτες.

δείκτες σκέψης παράφορης
και αδιάφορων ημερών την ομορφιά αποικοδομώντας
καρπός λωτού η ματιά σου
και μια λήθη γλυκόπικρη των ημερών μας το δεδομένο πέρας.

σκέψεις ώριμης πλήξης , σε ώρες άγουρες
σε ενός Οκτώβρη το βεβιασμένο δείλι.

λέξεις θλίψης θεμιτής
απρόσφορες απόπειρες
ζωής
και έκφρασης.
αδύνατη η νόηση
του δισυπόστατου των λέξεων
πως είναι συνάμα
κλειδί χρυσό
στενή αλυσίδα.

μνήμες που ξεθωριάζουν
μα συναισθήματα που στιγμή δεν φθίνουν
ή και το αντίστροφο

ώρες γεμάτες αναπολώντας
ώρες γεμάτες με άλλους όρους δημιουργώντας.
μα η εναλλαγή αυτή
βαθιά την ψυχή μας
τον νου
με μνήμη και λήθη
στο απόσπασμα του Χρόνου εκτελώντας.

αναρρόφηση.

Αναρροφώντας 

ουσίες χημικές

και εφήμερων

ανήμερων

ματιών το θέρος  ,

σωμάτων ασσυμέτρων

την θερμότητα

και άμετρων γραμμών την μετριότητα.

Υπερμετροπεία συνασθημάτων

αμετροέπια ωμή

το ρήχος και η χροιά

σκέψης στυμμένης,

του κυκλόθυμου θυμού το βάρος.

ανακάτεμα γνωστό 

έκτρωμα σωστό

κάθε λέξη

κάθε πράξη

κάθε πρωί

κάθε οκτώμβρη βράδυ

η όλη η προσπάθεια

τοίχους κενού

κενού μυαλού

ατέρμονα ζυγιάζει.

έκτρωμα η ανησυχία

που στην ψυχή αυτή εδράζει.

που το σύμπλεγμα αυτό

τύχης και επιλογής

το κάνει να σπαράζει.

αναχώρηση.

Αναχωρώντας
εκχωρώντας ψυχή και σκέψη
σε ένα χορό λέξεων και αρνήσεων.

Αναχωρώντας.
μα ασφυξία
στου χρόνου την στενή γραβάτα
στου χώρου την κενότητα.

γόρδιους δεσμούς συναιθημάτων
χιλιομέτρων
προσπαθώντας να λύσεις ,
κάβους σωμάτων και ματιών  αναζητώντας.

Αναχώρηση
μιας και η αδυνάμια μεσα σε μια σκέψη να χωρέσεις
το δικό σου κεφάλι ανατινάσσει,
το δικό σου σώμα στο έδαφος καρφώνει,
κρεμώντας τα μάτια ψηλά στου ουρανού το βραδινό ταβάνι.

Αναλωσιμές στιγμές
σκέψεις ωμές
παραποιώντας

και συναισθήματα αδιάλυτα
ουσιώδως
μα ελλειματικά
μέσα από λέξεις
εκποιώντας.

καθίζηση.

Καθίζηση
εκζήτηση
λέξεων και ματιών.
Καθίζηση
διύλιση
ανούσια,
ουσιωδών
διαλυμάτων
σκέψης και σώματος.

συναισθήματα
αδιάλυτα
και ματιές
εξώθερμος διαλύτης
ανισόρροπων ημερών
και ροπών βύθισης.
Βύθισης σε στρώματα
και σώματα
σε βραδιές ποτισμένες από υγρασία
και στραγγισμένες από ανάσα.

Αριάδνες.

ψάχνοντας το σκοινί
που η δικιά σου Αριάδνη σε κάποιο στενό παράτησε.

Οι τσιμεντένιοι τοίχοι γύρω μας
την καρδία σου κάνουν να χτυπά
το στέρνο σου να κρυώνει.

και ο ψηλός λαβύρινθος
την σκέψη σου γειώνει.

Λαβύρινθος.
Χάος
οι συναντήσεις
οι άνθρωποι
τα μάτια της
οι ελπίδες μας.

Λαβύρινθος
που κάθε μέρα,
από μια πέτρα
από μια ντροπή
στους τοίχους του στοιβάζεις.

Και μια μανία,
την μόνη σου ουσία
την μόνη αλήθεια,
στο βάθος του να αδειάζεις.

ίσως τον μίτο

για τον δικό σου τον λαβύρινθο

εσύ ο ίδιος να έδωσες  

σε κάποιον άπληστο Θησέα .

Ανάνηψη

Ανάνηψη
και σκέψη μες στην σήψη.

Ανάνηψη
και
"είναι"
σκέτη πλήξη.

Ανάνηψη
και λέξεις σε επανάληψη .

δίπολα οι ψυχές μας
μα οι σχέσεις μας
μονοπολούν
αδιαφορία.

μονοπώλιο η σκέψη τ_ _
μα πλακάτ πολύχρωμα
οι μέρες .

μονόχρωμη η βραχνάδα σου
και υποκάτάστατες
άχρωμες ουσίες
σε ξέπνοες καλημέρες.

ανάνηψη
ανάνηψη στις δράσεις σου
και ύστερα
επιστροφή στην ψύξη.

.

Νόστος.

ΝαυαΛγός.
Άλγος.
Νόστος.
Νόστος σε χορταριασμένους λόφους
και σε νερά βαθέως οργωμένα.
Άλγος.
άλγος και ιδρώτας σε ανοιξιάτικα απογεύματα και σε αργοπορημένες νύχτες .

Αλγός για τον τυφλό νόστο.
άνοστος.
Άνοστες καλημέρες και ανέιπωτες καληνύχτες .

Άνοστες προσπάθειες και λέξεις σκέτη λύσσα
φυλακή του νοήματος και καθρέφτης θολώμενος μιας σκέψης φωσφορίζουσας.

Δίψα για ένα αχάρακτο ταξίδι μαζί σου
μα και σύνθλιψη σε υφάλους λιμάνιου καταποντισμένου .

(Ξεχυλισμένα συναισθηματα
και ακουμαντάριστα νερά οι λέξεις . ειρώνια το πως στην όλη ουσία πλανευτικά αλλάζουν εικόνα κάνοντάς την να μοιάζει με μια άλλη πλήκτική .
ειρώνια η έλειψη τους στο να εκφράσουν κάτι τόσο απλό.
ειρώνικη η τοξικομανεία σε αυτές)

Για να έχει νόημα το ταξίδι
Χρειάζεται να σε περιμένει και μια Ιθάκη .
Και αν ο ίδιος βύθισες την Ιθάκη εκείνο το πρωί του Αυγούστου ;.
Τι σου μένει τώρα πια για να δέσεις το αλμυρισμένο σου κουφάρι ;.

Χασμωδίες

Χασμωδίες

Χασμωδικές οι σκέψεις

συνθλιβονται η μια πανω στην άλλη.

Χασμωδικά

άδειες καρέκλες και άχρωμα ταβάνια

τα συναισθήματα.

-συναίσθημα είπες ;

Δηλαδή συναίσθηση.

Αίσθηση του..

-όχι αίσθηση του τέλματος , όχι .

Αίσθηση του κενού.

Το τέλμα για να υπάρχει χρειάζεται και το αντίθετο ,

όπως ο πάτος την επιφάνεια.

Το κενό όχι όμως.

Το κενό είναι αυθύπαρκτο

σαν μια τρύπα λίγο κάτω από το στερνό

που την εύθραυστη ισορροπία σου ταράζει .

Χασμωδία στις λέξεις , στην ψυχή .

Χασμωδία

δηλαδή ειρωνεία .

ειρωνική η προσπάθεια να μην γίνουν οι λέξεις

ένα εγκώμιο ψυχαναγκασμού και θλίψης ..

-η προσπάθεια να αποτελέσουν εκτόνωση ,

μπάλωμα

και όχι βάναυσο σκίσιμο.

Χασμωδίες.

δηλαδή αυτοαναίρεση.

εναλλαγή .

συνεχής.

μεταξύ σκέψεων

μεταξύ διαθέσεων

σαν δυο όψεις ενός κέρματος κάλπικου.

……………………………….............

Χασμωδία

χίλιες μεταφράσεις , χίλιες ερμηνείες .

Έτοιμος να βουτήξεις

Για να ζυγιάσεις την δικά σου ;

(Ιδιαίτερα "ευχαριστώ" στον φίλο Κανδυλάκη Ιωάννη για το υπέροχο σχέδιο που βρίσκεται από κάτω.Δεν έγινε τελικά να εκτυπωθεί ως εξώφυλλο σε μπροσούρα που σκεφτόμουν , μιας και εν τελεί αυτή σαν σκέψη ματαιώθηκε .  ευχαριστώ για την διάθεση του και τον κόπο του να ζωγραφίσει ένα τέτοιο σχέδιο . )

Θεατρολογία

Όλη μας η ζωή

Μιας πρώτης τάξεως θεατρική σκηνή.

Προσωπεία πλαστικά τα συναισθήματα

και σκηνικά στημένα τα πιστεύω.

Και στην σκιά των προβολέων η ψυχή μας

μόνη

βαρίδι.

Αλλότρια προς όλη αυτή την πλάνη μας.

Στο παρασκήνιο , κρυφά από την ματιά των άλλων

την στημένη αυτή πράξη ,

την γδύνουμε

την γδέρνουμε.

Και πάνω σε τοίχους κρύους και ψηλούς

Την ηθική μας μετά χαράς κρεμούμε.

Ενώ την ματαιοδοξία , σαν τον έρωτα τον ανοιξιάτικο, με χαρά αγκαλιάζουμε

και στην ασφυξία γυρνούμε .

Για αυτό

Να μην είναι στη σκιά μήπως βρεθείς 

κάτι που να τρομάζει

Μα μήπως κάτω απ' το φως

η ριζωμένη ουσία σου ,

σαν το «Εγώ» 

σπαράζει.

Ο Συνδρομητής

Σύνδρομοι.

Συμπλέγματα.

Συμπλέγματα κατωτερότητας

Συμπλέγματα ανωτερότητας

Συμπλέγματα διπολικά και αυτοδιαστροφικά.

Ζωές γεμάτες αυταπάτες

Μέρες πνιγμένες στην αδιαφορία μα πάντα τόσο διψασμένες για αυτό το κάτι 

Νύχτες άδειες μα με πολλές σκέψεις σισύφειες φορτωμένες.

Όχι σώμα

Μα αποθήκη .

Αποθήκη συμπλεγμάτων.

Κοιτώνας μοναξιάς , ηδονών και εγωισμού.

Εύκολων πρόσκαιρων εκτονώσεων 

και μονίμων άλυτων ψυχικών εκκενώσεων.

γλυκόξινα απο-γεύματα.

Αυτά τα απογεύματα.
Τα απογεύματα που οι ώρες λιώνουν.
Που κάθε λεπτό μπροστά σου περνά
και κάθε στιγμή με ώρα μοιάζει.
Που τα γρανάζια του ρολογιού σκουριά σαν να έχουν πιάσει μοιάζουν
και τρίζουν σε κάθε αλλαγή

όπως τραυλίζοντας η μια σκέψη την άλλη με δυσκολία διαδέχεται.

Αυτές οι ώρες που στο παρελθόν τον δυσκίνητο σου λογισμό οδηγούν
και που βίαια στα χασματικά εκείνα "αν" τον κάνουν να βουτήξει.

...

Προσοχή στο κενό
μεταξύ
εφικτής και πλασματικά αναβιωμένης πραγματικότητας.

επιστροφή στην ατονία

Ο πόνος φέρνει τις λέξεις

ή οι λέξεις τον πόνο ;
Ίσως και τα δυο
Ίσως και κανένα τους. 

Το μόνο σίγουρο η ύπαρξη και των δυο τους
Το μόνο σίγουρο πως και τα 2 γνώριμα

Το μόνο σίγουρο πως και τα 2 πια κουράζουν .

κυνικές ελπίδες και γραφικός ρομαντισμός.
χιλιοφορεμένη θλίψη , μονόχνοτη .

Λες και έχεις μονοπώλιο
λες και οι άνθρωποι γύρω σου δεν βιώνουν την δικιά τους μοναξιά.
την δικιά τους εριστική θλίψη.

και με την πρώτη δυσκολία ο εγκλεισμός σε λέξεις
σε λέξεις ξαναχρησιμοποιημένες.
τέτοια η ανωριμότητα .
μα όσο αντιφατικό και να είναι αυτό
η παραδοχή θυμίζει τόσο ωμά πως

Τι και αν είναι γνώριμη η διαδρομή 

ποτέ της ανιαρή η επιστροφή στην ατονία .

Ανακυκλοθυμία

Γαμημένος χρόνος
ώρες
στιγμές ολόλοκληρες

Σύνθλιψη πάνω σε σκέψεις
πάνω σε αδιάφορους ανθρώπους
πάνω στην αδιαφορία των λίγων εκείνων 
που στα μάτια σου διαφέρουν

Λέξεις στυμμένες
για να εκφράσουν την ίδια κατάσταση
την συνήθη
την αδιάφορη

και ύστερα αυτή η συνεχής αλλαγή
οι στιγμές αυτές που την αγχόνη
του ρεαλισμού , του χωνέματος  των προκείμενων της ζωής που τόσο επίμονα - αλλά και μάλλον αναποτελεσματικά -
αντιμαχόμαστε

και πλημμυρίζουν τις μέρες με χρώμα
τις νύχτες με φως
με θέληση υπεράνθρωπη ..
που αίρουν τα εμπόδια του χώρου και του χρόνου

μα πάντα και επιστροφή στην άλλη πλευρά
εκείνη των άγουρων ημερών
των _ _ _ _ _ νυχτών

η συχνότητα ίσως καταχρηστική
μα η αλλαγή προεξοφλημένη

Και ύστερα η προσδοκία οι άλλοι να καταλάβουν
να ζήσουν και να μοιραστούν έναν Λογισμό
που ούτε ο/η ίδιος/α  δεν έχει καταλάβει

ειρωνεία λές ;
μπα
αναμενόμενο εγώ θα έλεγα .
Μην ξεχνάς εξάλλου
πως ο κύκλος
μήτε αρχή έχει , μήτε τέλος

έτσι και ..

Τρυποκάρδιος

Και ίσως αυτή να είναι η πιο γεμάτη σου στιγμή
Μα πως γίνεται όμως ?

Πως γίνεται αυτές οι στιγμές μοναξιάς
αυτές οι στιγμές που μόνος κάθεσαι
Δίχως παρέα
Δίχως ανθρώπους
Μόνο με αυτές πάλι ..τις εγωιστικές και αναλώσιμες σκέψεις ..
Πως γίνεται αυτή η στιγμή φαντάζει λιγότερο άδεια απο όλες τις υπόλοιπες.

Ίσως πάλι όχι 

Ίσως απλά η αδυναμία σου να αποδεχτείς το τι είσαι

Το τί έχεις γίνει

Το πώς το προσλαμβάνουν οι γύρω σου αυτό ..

Να είναι εκείνο που σε ωθεί τόσο ματαιόδοξα και ειρωνικά στο να θεωρείς τις μοναχικές αυτές στιγμές ως στιγμές πληρότητας.

Ίσως η δειλία σου να αποδεχτείς την μοναξιά σου

Την αδυναμία σου να χωρέσεις κάπου

Την ασυμβατότητα σου προς τα πράγματα , τους ανθρώπους , τις καταστάσεις γύρω σου ..

Ισως αυτή η δειλία λοιπόν να ειναι εκείνη που πλασματικά μπαλώνει την τρύπια αυτή ψυχή

Επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το κενό είναι η μόνη πραγματικότητα στην οποία ..

Απογράφη Αναισθησίας

Να ξυπνούσαμε ο ένας δίπλα στον άλλο ..
Ή όχι μάλλον .. να ξυπνούσα εγώ
Δεν υπάρχει λόγος να την πρίξω με την σαπίλα μου
από τα χαράματα .

Να ένιωθα τον μαγνητισμό της
η πιο γλυκιά καλημέρα .
Αυτόν τον γαμημένο μαγνητισμό
Αυτό το ξεχαρβάλωμα του εγωισμού μου
του πνιγμού στα μάτια της

τι και αν δεν τα κοιτώ
φωτιά βάζουν στην ψυχή μου
Η αναπνοή της την δικιά μου κόβει .


πνίγομαι


κάθε μέρα
κάθε ώρα


εδώ και χρόνια


και μια αναζήτηση
για εκείνον τον πνιγμό σε καποιανού την σκέψη
που όλα τα προηγούμενα θα σβήσει .

Να ξυπνούσα δίπλα σου
να ξαπόσταινα στης συντροφιάς σου την γαλήνη.

Ένα απόγευμα στο Κ*ΒΟΞ .

Ένα ποτήρι άδειο
Που μόλις του παραπόνου την κάψα
προσπάθησε να σβήσει

Ένα τσιγάρο
ελαφρύ
που την αδιαφορία την γνωστή
με τον καπνό του
προσπάθησε να πνίξει

Και μια καρέκλα άδεια
έτσι απλά για να θυμίζει

την χωνεμένη πια απώλεια
εκέινων
που την συντροφιά τους θα θέλες -και αυτό το σούρουπο - να έχεις

την κουραστική παρούσια
των αλλών
που εμποδίζουν
να ζήσεις
την μοναξιά σου
τότε που από τα πάντα θα θελες να απέχεις .

Μαγνήτες

Μαγνήτες
Μαγνήτες ανθρώπινοι .
Μαγνήτες με εγωισμό και γοητεία .

Έτσι και συ
Μαγνήτης .

Και γω ,
ένα κομμάτι σίδερo
ένα κομμάτι σαπισμένου από την απραξία σίδερο
ένα σάπιο σώμα , φορέας μιας ψυχής άχρηστης .
Μιας σκέψης υπόλογης
μιας Ζωής μονοδιάστατης

Και συ
τόσο απλά
με μαγνητίζεις

έστω και μια _ _ _ _ σου

ο εγωισμός ξεριζώνεται

κυνικές οι ελπίδες
γραφικός ο ρομαντισμός
χιλιοφορεμένη η θλίψη

λέξεις ξαναχρησιμοποιημένες.

Λέξεις ,
η μεγαλύτερη δειλία .
μια προσπάθεια να καλυφθούν της απραξίας μου οι τύψεις

Μα και πάντα απρόσφορη .

Ελλείψει διεξόδου

Μοναξιά
Μοναξιά
Μονάχος
Μονά(γ)χος
Άγχος 
Οι μέρες
Κουράστηκα ..
Μας κούρασες ..

Ένα τέλος

Μια καμπύλη

στην πολλών μηνών την κενή ευθεία

Πότε ;

Ποτέ

Γιατί ;

Ξεχνάς ; Το διάλεξες .

το διάλεξες ; φυσικά . 

Όλα θέμα επιλογής είναι .

Έτσι δεν είναι ? 

Εξάλλου η αλλαγή παντά χρειάζεται

το Εγώ σου για συντρόφι.

το ίδιο και η αυτοκαταστροφή ..