Αριάδνες.

ψάχνοντας το σκοινί
που η δικιά σου Αριάδνη σε κάποιο στενό παράτησε.

Οι τσιμεντένιοι τοίχοι γύρω μας
την καρδία σου κάνουν να χτυπά
το στέρνο σου να κρυώνει.

και ο ψηλός λαβύρινθος
την σκέψη σου γειώνει.

Λαβύρινθος.
Χάος
οι συναντήσεις
οι άνθρωποι
τα μάτια της
οι ελπίδες μας.

Λαβύρινθος
που κάθε μέρα,
από μια πέτρα
από μια ντροπή
στους τοίχους του στοιβάζεις.

Και μια μανία,
την μόνη σου ουσία
την μόνη αλήθεια,
στο βάθος του να αδειάζεις.

ίσως τον μίτο

για τον δικό σου τον λαβύρινθο

εσύ ο ίδιος να έδωσες  

σε κάποιον άπληστο Θησέα .